Του Παύλου Κοσμετάτου, Διευθυντή στο 4ο Δημοτικό στον Κόκκινο Μύλο
Με μια συγκινητική ανάρτηση που παράλληλα αναδεικνύει των αγωνία που περνά ένας δάσκαλος στο σχολείο του για να μη συμβεί το κακό ο Παύλος Κοσμετάτος παρουσιάζει την καθημερινότητα σε ένα σχολείο των Αχαρνών. Παράλληλα κάνει αναφορά στις παροχές που έχει ένα σχολείο στο Δήμο Αχαρνών από τον ίδιο το Δήμο. Διαβάστε το κείμενο του δάσκαλου. Αξίζει.
Δεν υπάρχουν λόγια για τον μικρό μαθητή στις Σέρρες… είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης του επαγγέλματος μας. Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος, το αδιανόητο που μπορεί ομως ανά πάσα στιγμή να συμβεί. Η ζωή των πρωταγωνιστών αυτού του αδιανόητου δράματος άλλαξε για πάντα με τον πιο τραγικό τρόπο.
Τα μικρά παιδιά τα προστατεύει ο Θεός έλεγε η γιαγιά μου.
Το ίδιο λένε και στο Υπουργείο Παιδειας. Γιατί να μεριμνήσουμε για κάτι καλύτερο; Απλά προσπαθούν να διαθέσουν όλο και λιγότερα χρήματα. Δηλαδή το κράτος που δηλώνει παντού και πάντα ότι η Παιδεία είναι πρώτη προτεραιοτητα, διαθέτει στα σχολεία, κάθε φέτος και λιγότερα αναλογικά χρήματα, αφού αυτά χρειάζονται περισσότερο σ άλλους τομείς, δεύτερης προτεραιότητας η και τρίτης!!!
Η Σχολική Επιτροπή διέθεσε φέτος στο σχολειο μας μολις 1500€ για λειτουργικά έξοδα.
ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ!!!!
Για καθαριστικά,για μελάνια, χαρτικά,φωτοτυπικο,ασφαλεια, συναγερμό,ασανσερ, βλάβες, …
Κι εδώ η πρώτη προτεραιότητα σημαίνει …κόψτε το λαιμό σας αυτά είναι κι αν σας αρέσει.
Παλεύουμε σε σχολεία που κρύβουν παγίδες με το φόβο ενός ατυχήματος που μπορεί να συμβεί. Τα παιδιά μας στα σχολεία είναι “δικά μας” πάρα πολλες ώρες. Έχουμε μαθητές/τριες που έρχονται 7 το πρωί και αποχωρούν 17:30. Από νύχτα σε νύχτα.
Σε σχολεία υποχρηματοδοτουμενα, χωρίς υποδομές. Έχουμε μαθητές/τριες που τους/ τις βλέπουμε πιο πολλές ώρες από τους γονείς τους. Στις ίδιες καρέκλες και θρανία όλες τις ώρες. Σχολεία πολλές φορές ακατάλληλα.
Με παγιδες.Όπου να κοιταξεις.
Ναι και ο δικός μας λέβητας είναι δίπλα στην αυλή. Και δίπλα η δεξαμενή καυσιμου. Εκεί τον εβαλαν.
Δεν έπρεπε τα σχολεία όταν σχεδιάζονται, οι λέβητες, οι δεξαμενές καυσίμου να είναι στο υπόγειο;
Όταν χτίζεται ένα καινούργιο σχολείο υπερτιμολογείται για να βγουν οι μίζες και δεν τηρούνται ουτε τα βασικά. Άθλια υδραυλικά, κουφώματα που δεν κλείνουν που μπάζουν νερά και κρύο,, αποχετεύσεις, υγρασίες, διαρροές. Δεν υπάρχει πρόβλεψη για αποθηκευτικούς χώρους, για πάρκινγκ, ένα υπόγειο να βάλεις τους καυστήρες, τις δεξαμενές και τις αποθήκες.
ΤΙΠΟΤΑ.
Ψάχνουμε για αυτοσχέδιους χώρους αποθήκευσης, κάτω από τις σκάλες, στα παρασκήνια της αίθουσας πολλαπλών, στους διαδρόμους, στις τουαλέτες, εκεί που παίζουν τα παιδιά!!!!.
270 μαθητές σε μια αυλή μεγέθους ενός γηπέδου μπασκετ.
Τριώροφο σχολείο χωρίς υπόγειο, αποθήκες, γκαραζ και αυλη, ναι χωρίς αυλή. Σ ένα χώρο ικανής έκτασης για νηπιαγωγείο, στρίμωξαν κι ένα Δημοτικό. Λογική κατασκευαστών αντιπαροχής της δεκαετίας του 60.
Βγαίνουν διάλειμμα τα παιδιά και φωνάζεις να μην κυνηγιουνται, να μη τρέχουν, να μην έχουν μπάλα, να μένουν σ ένα συγκεκριμένο μερος για να μην χτυπησουν. Μη, μη, μη… Εμένα μου θυμίζει φυλακισμενους που κάνουν διάλειμμα.
Μακρυγόρησα.
Η απώλεια κάθε νέου ανθρώπου είναι τραγική για τη χώρα που αργοσβήνει χωρίς αρκετές γεννήσεις και χάνει πολλούς ανθρώπους στο άνθος της ηλικίας τους από άτυχες στιγμές.
ΔΕΝ έχουμε την πολυτέλεια.
Ας πιέσουμε να γίνει το τραγικό γεγονός μια αφετηρία για έμπρακτη στήριξη των σχολείων και της Παιδείας.
Να απαιτήσουμε χώρους αξιοπρεπείς, υποδομές όπως στην Ευρώπη.
Ας πάψουμε να είμαστε κι εδώ οι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ
σε υποδομές
σε χρηματοδότηση
σε υποστήριξη.
Τα παιδιά είναι ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΚΑΙ ΠΡΙΓΚΊΠΙΣΣΕΣ όχι μόνο των γονέων τους αλλά και το μέλλον όλου του έθνους μας.
Είναι το νόημα της ζωής μας η επιβίωση της χώρας μας.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΓΙ ΑΥΤΑ
